Radiestezja duchowa i fizyczna

Radiestezja to odbieranie promieniowań, wrażliwość na istnienie promieniowań. Termin ten wprowadził Abbe Bouty w latach 30. XX wieku. Radiestezja to zgodnie z polską tradycją także różdżkarstwo. Opinie naukowców na temat radiestezji są bardzo sceptyczne, a przez wielu jest wręcz uznawana za przesąd.

Jednakże Sąd Najwyższy w 1985 roku, rozpoznając prawo do dopuszczenia w toku postępowania sądowego dowodu z opinii biegłego radiestety, uznał, że nie można takiemu dowodowi odmówić mocy dowodowej. Uzasadnił swoje stanowisko definicją radiestezji w słowniku języka polskiego (radiestezja to nauka zajmująca się emisją jonów przez substancje nieradioaktywne) oraz tym, że radiestezja w Polsce rozporządzeniem Ministra Handlu Wewnętrznego została 23 kwietnia 1983 roku uznana za rzemiosło, z określeniem uprawnień i kwalifikacji wymaganych do jej wykonywania.

Radiestezję można podzielić na fizyczną i mentalną (duchową). Ta pierwsza polega na beznamiętnym obserwowaniu reakcji różdżki czy wahadła, druga zakłada istnienie umownego kodu porozumiewania się radiestety z różdżką czy wahadłem, który pozwala otrzymywać odpowiedzi na zadawane pytania z różnych dziedzin wiedzy. Sprawami wykrywania wody zajmuje się radiestezja fizyczna.