Mądrość człowieka
Mądrość — cnota właściwego postępowania przede wszystkim w trudnych okolicznościach, umiejętność dokonywania trafnych wyborów. Jedni uważają, że mądrość jest darem Boga (św. Augustyn), inni — że do mądrości dochodzi się na drodze życiowej poprzez doświadczenia (św. Tomasz z Akwinu). W prezentowanym na kursach Rozwoju Duchowego materiale uważa się oba stanowiska za słuszne i niesprzeczne. Rozwój duchowy wiąże się szczególnie z mądrością osiąganą poprzez pracę nad sobą, realizowaną w trakcie normalnego życia, normalnych doświadczeń życiowych.
Praca nad sobą to przede wszystkim medytacja, to długi proces samodoskonalenia. O człowieku na odpowiednim poziomie duchowego rozwoju mówimy, że jest mądry życiowo. Niewątpliwie mądry życiowo jest ten, kto realizuje swoje przeznaczenie. Mądrość nie jest równoznaczna z inteligencją. Rozwój duchowy sprawia, że człowiek jest spokojny, nie wdaje się w jałowe, acz błyskotliwe dysputy, mówi mało, ale treściwie, konkretnie, mądrze.
Mądrość w kulturze zachodniej nie jest towarem chodliwym. Ceni się młodość, intelekt, rzutkość, spryt. Istnieje mnóstwo kursów doskonalących umiejętność prowadzenia rozmowy z klientem w ten sposób, by wcisnąć mu niepotrzebny, a często wadliwy towar. Nie ma to nic wspólnego z mądrością, której wynikiem jest zawsze czyn dobry. Dobry z punktu widzenia naszego i innych. W kulturze zachodniej mamy na pieńku z mądrością, czego dowodem jest powszechny brak szacunku dla osób starszych. Starszych, czyli tych, którzy mając za sobą bogate doświadczenie życiowe, są znacznie mądrzejsi teraz niż wtedy, gdy byli w młodym wieku.