Radiestezja (radius — promień, aesthesis — odczuwanie, wrażliwość), czyli odbieranie promieniowań, wrażliwość na istnienie promieniowań
Termin ten wprowadził Abbe Bouty w latach 30. XX wieku. Radiestezja to także zgodnie z polską tradycją różdżkarstwo. Opinie naukowców na temat radiestezji są bardzo sceptyczne, a przez wielu radiestezja jest uznawana wręcz za przesąd.

Jednakże Sąd Najwyższy w 1985 roku, rozpoznając prawo do dopuszczenia w toku postępowania sądowego dowodu z opinii biegłego radiestety, uznał, że nie można takiemu dowodowi odmówić mocy dowodowej. Uzasadnił swoje stanowisko definicją radiestezji w słowniku języka polskiego (radiestezja to nauka zajmująca się emisją jonów przez substancje nieradioaktywne) oraz tym, że radiestezja w Polsce rozporządzeniem Ministra Handlu Wewnętrznego została 23 kwietnia 1984 roku uznana za rzemiosło, z określeniem uprawnień i kwalifikacji wymaganych do jej wykonywania.

Należy zwrócić uwagę, że Wiesław Kornalewicz (prowadzący kursy Rozwoju Duchowego od 1981 roku) został w 1983 roku z kilkoma innymi radiestetami powołany przez Centralny Związek Rzemiosła do opracowania dokumentów pozwalających na wydanie ww. rozporządzenia Ministra Handlu Wewnętrznego. W grupie paru polskich radiestetów opracowano wtedy definicję zawodu radiestety, wymagane uprawnienia, kwalifikacje zawodowe (m.in. sposób prowadzenia egzaminów teoretycznych — zestawy pytań — i praktycznych — zasady sprawdzania praktycznych umiejętności) dla czeladników i mistrzów radiestezji.

Radiestezja jest częścią psychotroniki, należy do zjawisk paranormalnych i ezoterycznych. To wystarczy, aby współcześnie była przez kręgi katolickie w Polsce uznawana za wielkie zło. Nic bardziej mylnego. Radiestezja amatorska pozwala na dobór właściwego jedzenia, ziół, ubrań (kolorystyki i materiału) i daje wiele innych pożytecznych informacji, a radiestezja zawodowa np. ułatwia prawidłowe zlokalizowanie odwiertu.

Niewątpliwie dla radiestety pomocny jest rozwój duchowy i medytacja.

radiestezja